't Cambodjaanse gevoel.

Potverdorie!
Heb ik net een mooi verhaal getypt,
een druk op de knop en ALLES weg!!
Nee, niets gesaved!!!

Een samenvatting volgt dan dus later....

Of nee, zal ik.. Ja, ik heb nog energie.
Ik wil je graag meenemen naar 'Mijn Avontuur'!

Vanuit Thailand reis ik met de bus naar het pieterpeuterige grensplaatsje van 'the Kingdom of Cambodia': Poipet.

Er hangt een grimmige sfeer.
Schichtige ogen.
Ik voel dat 'ze' me in de gaten houden.
Ik zoek naar metzegellen. Waarom is er juist nu geen andere blanke ziel te bekennen??

Een moeilijk kijkend douane-mannetje staat me ongeduldig te woord.
Of ik dit healthform wil invullen. Graag voor 10 US dollar.
Weet ik zeker dat ik geen sars heb? Per direct dit verklarend formulier ondertekenen. Tegen contanten.
De prijs voor het visum is per -wat een toeval- NU precies 5 US dollar verhoogd. Ehh, nee, is inderdaad nog niet gewijzigd op het officiele bord (...).

Mijn getrainde Azie-antennes werken op volle toeren.
I standed my grounds.
En kwam zonder 'n extra cent te betalen en een gratis portie zweetdruppels erdoorheen. Poeh!

Daar ben ik dan. In een Nieuw Land. Alleen.
Wat een armoede.
Vele vele straatkinderen.
Geen asfalt, het is een grote moerassige modderpoel.
Bakken van hout worden lopend (!) voortgetrokken door stoere kinderen en pezige mannen, aan boord tel ik naast stapels dozen en kisten met goederen soms wel zes personen.
Een dik levend varken komt achterop een fiets vastgebonden krijsend voorbij.

Een mannetje komt op me af. Weet ik wel dat er geen bussen meer rijden vandaag?
Jaja, ik ken die grapjes.

Verdomd. Misschien moet ik voor een keer vertrouwen hebben in de Aziatische mensheid. Geen bus die wil vertrekken. Hoe hard ik ook met mijn riels wapper.
De schemering valt.

Leurend met m'n spullen loop ik van het ene ranzige guesthouse naar het volgende stinkende hol. Maar ja, ik moet toch wat.
Ik bestel rijst met wat groenten. Er komen een achttal mannen om me heen zitten. Ze spreken geen Engels. Ze doen niets. Kijken alleen. Met hun neus op mijn bord.
Ik probeer met m'n (lang leve het) taalgidsje een gesprekje te beginnen. Ik moet toch vrienden maken in dit godvergeten oord.
Ik kijk op mijn bord en zie dat er in mijn sticky rice tientallen muggen vast zitten geplakt.
De vrouw van het eettentje kijkt me schouderophalend grijnzend aan.

Is dit nu Cambodja?
Waar ben ik aan begonnen??

Zodra de eerste zonnestralen schijnen vertrek ik per personenauto volgestouwd met negen personen (ja, het kan echt) over de bijna onbegaanbare wegen. Maar ik ben gelukkig. De rijstvelden zijn schitterend. De mensen hooien in de velden. Ik geniet van de tocht en haal in Siem Reap opgelucht adem als ik merk dat er zeeen van reizigers zijn en ik zelfs een frans croissantje kan bestellen.

Ja, het valt behoorlijk op. Er zijn vele mannen en vrouwen die een lichaamsdeel missen. Een arm of een voet. Soms beide benen. Zelfs kinderen van een jaar of vijf, zes missen lichamelijke onderdelen. De landmijnen staan zelfs na dertig jaar op actief, zo laat ik mij in het landmine museum vertellen. 'Doe geen plasje in de bosjes!', is de boodschap. En 'help ons -alsjeblieft- dit land te ontruimen!'
Het is schokkend. Zoveel slachtoffers. Tot vandaag de dag.

Per fiets bezoek ik gedurende drie dagen de beroemde Angkor tempelcomplexen. De omgeving is sprookjesachtig. De beelden van de film 'Tomb Raider' met Angelina Jolie komen tot leven. Ik ontmoet een groepje Eindhovenaren die tijdelijk in Singapore studeren. Dankjewel Dirk, Sebas, Aart, Leon, Tim en Angela voor de gezellige avonden. De biertjes smaakte bijzonder goed!!

Met een aantal van hen bezoek ik het Tonle Sap meer. De mensen leven in hutjes op miezerige palen in armoede, maar zijn vriendelijk en ogen tevreden. We lopen door een dorpje en zijn verwonderd door de kleuren en de bedrijvigheid. Mijn fototoestel werkt op volle toeren.

In de hoofdstad Pnom Penh wordt het voormalige Kmer Rouge bewind (jaren 70) zichtbaar. In een voormalig schoolgebouw bevindt zich nu het Tuong Sleng museum. Als ik het terrein oploop vind ik een keurig plein. Schommels en wat rekstokken. De illusie verdwijnt echter snel wanneer ik de school binnenloop. Alle lokalen zijn omgebouwd tot martelkamers en cellen. Rijen foto's van gevangenen (vaak genomen voor en na de zeer pijnlijke ondervraging) staren me aan. De adem stokt in mijn keel als ik hoor dat maar 7 van de 14000 gevangen deze genocide gevangenis hebben overleefd. De slachtoffers waren allen hoog opgeleid en daardoor een gevaar voor het regime. Of ze waren praktiserend monnik, of een kind van een leraar of ze droegen een bril. Ik huil.

Met de Duitse Frank en Dirk reis ik per stadsbus (lees inclusief: fietsen, rijstzakken, een kip, een oude naaimachine en wat huilende baby's) naar Sihanoukville. Het zonovergoten strandplaatsje kent deze dagen helaas alleen maar regen dat onophoudelijk met bakken naar beneden komt. Maar we laten de pret niet drukken en samen met de Zweedse meiden Terese en Marlin hebben we het enorm gezellig. Het klikt zo goed dat we besluiten om met elkaar per boot via de Mekong Delta naar Vietnam te reizen.

Nu is het zo'n dikke twee weken later. Frank is inmiddels naar Duitsland teruggekeerd, maar met de meiden en Dirk ben ik vooralsnog onafscheidelijk..!

Vietnam!
Daar ben ik nu dan dus!
Dat dat zomaar kan!
En ook hier is het wederom ..zucht... mooooii!
Foto's volgen later!

Mis jullie,
kusje,
Wieneke.